Ieder jaar is het hier weer een feest, zeker ook dit jaar. En, wat ook nu weer geweldig was, de verzorging voor de Knights.
Annet, Leonie en Paul, nogmaals, namens alle Knights, hartelijk voor jullie goede zorgen.
Een lege parkeerplaats, lege stoelen, banken en tafels. Zouden ze ons vergeten zijn? Hebben we wel de juiste datum doorgekregen? Het frisse windje begeleide ons, vanuit Noord-Brabant naar IJmuiden.
Bij het woonzorgcentrum de Moerberg, reden we de parkeerplaats op, niemand te zien. Geen bewoners, geen personeel, zelfs geen laag vliegende zwaluw, die het mooie weer aan zou kunnen geven.
Wij, Jaqueline, Frans S, Baudewijn, Marc en ik, parkeerde onze motoren en trikes, en het frisse windje waaide behoorlijk door onze haren.
En ja hoor, voor we goed en wel naar het woonzorgcentrum wilde lopen, kwam er een groepje begeleiders naar buiten, allen breed lachend en vrolijk. Knuffels, begroetingen, wat een warm welkom.
“Koffie, thee, fris?” Wat lawaai op de achtergrond en het karretje, vol met drankjes, koffie, thee en nog veel meer, werd voor ons klaar gezet.
Langzaam maar zeker kwamen er meer Knights het parkeerterrein op en het weerzien was weer geweldig. Fantastisch dat er zoveel mensen bereid zijn om andere mensen een fijne dag te geven. En voor we het wisten, werden de karretjes met de lunch naar buiten gebracht. Overheerlijke tomatensoep, belegde broodjes, tomaatjes, komkommer, etc, etc. Alleen daarom al, zou iedereen naar IJmuiden moeten komen.
Paul, die de route heeft uitgezet en als voorrijder de ritten gaat begeleiden, vertelde dat de route, welke we de afgelopen jaren hebben gereden, was gewijzigd. “Het strand laten we links (voor de geografisten onder ons, het moet rechts zijn} liggen en we gaan langs het kanaal rijden. ”Achteraf gezien, een prima wijziging, zo mooi.
Zeker langzaam, maar ook zeer zeker, kwamen de bewoners naar buiten. Annet had een lijst met wie er allemaal mee zouden rijden en binnen enkele minuten had iedere bewoner, die mee ging rijden, de motor of trike gevonden.
Wat een heerlijk moment, lachende gezichten, lieve opmerkingen, echt weer een feest om mee te maken.
En dan gaan we toeteren, zwaaien en rijden. Ik weet zeker dat er 1 dame was die niet heeft gezwaaid. Zij zat bij mij achterop. Met 2 handen hield zij mij heel stevig vast en ze liet pas los het moment dat we terug waren.
De rit zelf verliep rustig, van het windje hadden we geen last meer, het zonnige humeur van de bewoners (en de Knights) was zo enorm, wat windje?
Bij terugkomst werden de bewoners, voor zover gewenst, geholpen met het afstappen. Ook mijn passagier werd geholpen. “Dat gaat nog soepel, toch? Ik ben 87 jaar en ik ben heel blij dat ik met u mee mocht rijden. U rijd heel goed.” “Dank u wel voor uw compliment en ik ben blij dat u een fijne rit hebt gehad.” Daar doen we het toch allemaal voor?
Even snel een drankje en de volgende groep kwam al naar buiten. Ook deze bewoners werden door Annet en Leonie begeleid naar de motor- trike rijders en het opstappen verliep ook nu weer, bijna vlekkeloos.
“Ik ben mevrouw …….., ik ben 97 jaar en ik mag met u mee.” “Gezellig dat u meegaat, het is een mooie rit,” Nadat mevrouw was opgestapt en iedereen zich gereed maakte voor vertrek, bedacht mevrouw dat zij mij iets wilde vertellen. Met haar volle gewicht ging zij naar links, om zo mijn aandacht te krijgen. Geloof me, dat lukte. Ppppffff. Gelukkig stond ik stil en stond mijn voet op de grond. Annet, die dit zag gebeuren, kwam direct aangelopen en vertelde aan mevrouw, dat zij stil moet zitten. Natuurlijk. Ook daarna, gelukkig dat mijn rechterbeen op de grond stond. Juist, ze kwam naar rechts. Ook nu werd aan haar vriendelijk uitgelegd dat zij stil moest zitten.
Toeteren, zwaaien en rijden, daar gaan we weer.
Mogelijk dat mevrouw dacht, dat zij alleen maar stil hoefde te zitten, op het moment dat we stil stonden. Ik was erg blij dat weer terug waren.
“Als ik jonger zou zijn geweest, dat zou ik ook een motor willen hebben. Het was geweldig, dank u wel”.
En nadat de meerijdende bewoner weer binnen waren en genoten van de hapjes, poffertjes, drankjes en de Hollandse muziek, werden de Knights uitgenodigd om mee naar boven te gaan, om daar de patat (friet), snacks en drankjes goed te laten smaken.
Hier kregen alle rijders een zware, bijna 2 ons wegende chocolade reep, met daarop de tekst: “Je wordt bedankt. Maar echt.” Heerlijk. (ook echt)
Ondanks het frisse windje, wat hebben de bewoners en de Knights, weer genoten van de ritten in IJmuiden.
Knights, jullie waren en zijn geweldig.
